το πρώτο τζιτζίκι η ζωη είναι σκληρή σκληρή σκληρή

είπε: η τέχνη είναι για να παρηγορεί εκείνους που κατέστρεψαν τη ζωή τους

Όταν ξαφνικά, χωρίς να βγάλουμε ούτε μια φωνή, χωρίς να βγάλουμε ούτε μια μικρή κραυγή, τα δάκρυα κι ό πόνος αρχίζουν να κυλούν στο μέσα μέρος της καρδιάς μας και στο μέσα μέρος του μυαλού μας

Υπάρχει κάποια αιτία για αυτά τα μέσα δάκρυα; Όχι δεν υπάρχει.

T' ότι οι θεοί αυτοκτόνησαν είναι γνωστό Η θυσία τους Είναι η ιδέα μας για το μητρικό γάλα

απλά κάθε πρωί μπαίνει το φως και μας πληγώνει

-σε τι ελπίζετε;

-σε τι ελπίζετε; -στους ναυτικούς κόμπους

Ω Ιησού, Βιάσου Εσύ πάντα απουσιάζεις το απόγευμα

Αυτή είναι η ώρα που όλοι οι άρρωστοι χειροτερεύουν.

Το φως της βεράντας άναψε ξανά Τέλη Δεκέμβρη. Η Ιτιά κουνιέται. Τρίζοντας. Ένα πορτοκαλί φεγγάρι πίσω απ τα σύννεφα. μια ανθοδέσμη λουλούδια στο σαλόνι ξενυχτά και την περιμένει.

Ο Ιησούς Βλέπει τη ζωή των γειτόνων του όπως όλους τους επόμενους πολέμους.

πύκνωσαν τα δάκρυα σαν δάση κανείς να μην περάσει

βροχοπτώσεις στη Γη μια ανάγκη που καλπάζει σ ολόκληρο το δέρμα Του ουρλιάζοντας στις ξέρες: Ομορφιάααααααα του κόσμουυυυυυυυυυ

Ω Ιησού Είσαι πολύ μακριά. Εμένα γιατί δε με έλιωσες με τα φιλιά σου; 30 χρόνια τώρα μοχθώ Να στεγνώσω τις λάσπες πάνω στο λαιμό σου. Μετρώντας τα κόκκινα άστρα κι εκείνα που έχουν το χρώμα του δαμάσκηνου. Ζωντανή είμαι όταν τα δάχτυλά σου ζωντανεύουν. Ο ήλιος ανατέλλει από την πύλη της γλώσσας σου.

Για χρόνια τα μπράτσα του υπήρξαν δίχως λόγο. Στη λιπαρή ζωή του οι άνθρωποι ήταν το άλλοθι. Ζητά μόνο να πάψει να είναι η χολέρα του εαυτού του. θέλει ακόμη χαρά ακόμη κι αν είναι ψέμα. Όταν ξυπνά είναι μόνο πόνος.

Να παίρνει ήθελε κάθε τρένο και κάθε πλοίο. Δεν ξέρει πως να σκοτώσει τις ατελείωτες ώρες της μέρας.

Ω Ιησού βιάσου. Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή. Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη.

Αργόσυρτες νύχτες ,σκληροί αγκώνες και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν “κλαψιάρα, κλαψιάρα, τι χαζή που είσαι!”

Είπε. Οτιδήποτε μπορεί να συγχωρεθεί. Οτιδήποτε που θέλει μόνο να αγαπηθεί κι ας μην ξέρει να αγαπά. Εγώ;

Πάντα μπορείς να σκέφτεσαι ότι ήταν το τρένο εκείνο που ήρθε καταπάνω σου. είπε Από λίγα άτομα είναι φτιαγμένη η ανθρωπότητα. Είπε. μόνο ο θεός ποτέ δε φτάνει. είπε

Θεέ μου δεν θα 'ταν αρκετό να πίνω απλά κακάο;

αυτή η ελπίδα των ανθρώπων ποτέ δεν τελειώνει; δεν θα τελειώσει ποτέ; Κάτω από την ανοιξιάτικη βροχή ένα κορίτσι χασμουριέται

Είναι τόσο ωραίο να ξυπνάς το πρωί ολομόναχος και να μην έχεις να πεις σε κάποιους ότι τους αγαπάς Όταν δεν τους αγαπάς πια.

Έκλαψε σιωπηλά σαν να ήταν όλα σωστά. στον ουρανό δεν επιτρέπονται τα δάκρυα Ο θάνατος τίποτα καινούριο δεν είναι στη ζωή Και σίγουρα ούτε η ζωή κάτι καινούριο είναι.

ένα χειμωνιάτικο βράδυ απήχθηκε η ψυχή του έφυγε λέγοντας: Γιατί ήρθα;

Αυτοκτόνησε στην τουαλέτα ενός μπαρ. Ή χάθηκε στη θάλασσα. Ή περπάτησε στη θάλασσα αφήνοντας την σιωπή να τον ντροπιάσει κι έχοντας κατά νου πως δεν θα ξαναβήξει ποτέ πια. Τι πειράζει;

Ήταν μια χαρά όταν ήρθε και ωραίος όταν έφυγε. Μια Τετάρτη. Ο καιρός το πήγαινε για βροχή.

© 2020 Κόσμοι από γάλα