ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: είναι μια όμορφη οικογενειακή ιστορία. Αλλά θα τελειώσει σαν οποιαδήποτε άλλη ιστορία.

Ο άνεμος μου έχει φάει μέρος του προσώπου και τα χέρια Εγώ περιμένω

Δεν είναι αλήθεια πως θα έρθει δεν είναι αλήθεια πως δεν θα έρθει. Εγώ περιμένω μόνα μένουν τ ανθισμένα μονοπάτια. Περιμένω. Σε λίγο η αγάπη μου θα μεγαλώσει τόσο που θα μαζεύει από τον τάφο της λουλούδια

Είναι όλο και πιο κρύο Είμαι όλο και καλύτερα

Είναι όλο και πιο κρύο Είμαι όλο και καλύτερα

Ήταν μια νύχτα που οι εραστές περικυκλωμένοι από τόσον έρωτα..

..δεν μπορούσαν να αγγιχτούν

Το κλουβί το είχε φανταστεί αλλιώς

αυτό που της δόθηκε δε τη χωρούσε χωρούσε μόνο δύο

Γιατί διάολο αγάπη μου προτιμάς να με ξεχάσεις παρά να μ' αγαπάς; γιατί να βαριέσαι τόσο πολύ να πλαστογραφήσεις μια μέρα ακόμα την ένταση των πραγμάτων;

Πίστεψέ τους, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο όταν βρίσκουν ο ένας τον άλλον, όταν υπάρχει μουσική που ζεσταίνει τη καρδιά

Δύο χέρια πιάνονται ενωμένα, το' να πόδι νιώθει που θα σταθεί το άλλο. Κι ακολουθεί, χωρίς να το νοιάζει που θα πατήσει τ' άλλο. Γιατί πιστεύει ότι από δω και πέρα θα πετάνε. Σε κάθε γύρο και στροφή. Ποιός ξέρει; Ίσως πράγματι πετάνε

Χαιδεύαμε τους σκύλους στην όχθη Μιλούσαμε για να πούμε Πως τα δέντρα είναι όμορφα Μιλούσαμε για να πούμε Πως τα βλέπουμε κι οι δυο Ενώ σπασμένα άλογα Αναδύονταν στην επιφάνεια της λίμνης

Αλλά αν σου μιλούσα Για το πόσο όμορφα είναι κι αυτά Θα μιλούσα για να πω Πως είμαστε δύο Κι αυτό θα τρόμαζε τα σπασμένα άλογα Κι εσύ κάπως Αυτό το ήξερες

Δε ζούσαν όπως ήθελαν και..

..ζούσαν..

..όπως μπορούσαν

"Έλα να σχεδιάσουμε τον καινούριο κήπο αγάπη μου

Ακούς τα πουλιά να φτάνουν;

θα χτίσουμε το σπίτι μας στο τελευταίο χιλιοστό πριν τον γκρεμό

αγάπα με σαν τρελός δευτερόλεπτα ιερά κανείς δεν σε κοιτάει”

Ήξεραν πως η αγάπη δεν είναι παρά η ανάγκη να υποφέρουμε κάποτε..

Την Πέμπτη η φωνή σου ήταν πιο γλυκιά. Και το φιλί σου· μια κάποια παρηγοριά

Το ποτήρι μου το σκέπασε το χιόνι

Το κεφάλι μου κάποτε είχε σχήμα κρανίου και μέσα έναν κοσμο στέρεο

Τώρα έχει ανοίξει σαν κοχύλι. Αν ακουμπήσεις το αυτί σου στο στόμα μου θ' ακούσεις τη θάλασσα

στο βυθό του πηγαδιού μια μαύρη αράχνη υφαίνει φορέματα για κροκόδειλους

Γεννηθήκαμε ίδια εποχή. Πεθάναμε τόσο λίγο

“Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων· αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής.”

Στο τέλος όλα τρέφονται από την άρνησή τους -είναι όπως τα εμβόλια, σου κάνουν ένεση τον ιό που σε σκοτώνει- ο έρωτας και η αδιαφορία σε ένα κωμικό 69, βρέχουν ο ένας του άλλου τα σαρκώδη χείλη, τον πούτσο και ό,τι πιο πικρό έχει κάθε τρύπα.

Πάντα το ίδιο: ενώ ο ένας του τη βάζει ο άλλος αφαιρείται κοιτάζοντας τα ράφια ή τη λάμπα στο ταβάνι.

Αυτό ισχύει για όλα τα ζευγαράκια κι όταν συμβεί έχει έρθει η ώρα να χωρίσουν.

Αυτός που εκσπερματώνει δεν μπορεί να το χωνέψει του φαίνεται υπερβολή σαν κάτι που παραβιάζει τα έθιμα..

..κι αυτός που κοιτά τα ράφια ή τη λάμπα στο ταβάνι, αντίθετα, κοιτά τα ράφια ή τη λάμπα στο ταβάνι.

ξεβάφει η πίστη στο εικόνισμα η στάθμη της θάλασσας υποχωρεί ο χριστός μικρό παιδί παίζει στην άμμο Φιλιόμαστε Όμως τα χείλη Είναι αφημένα σε κάποιο ξεχασμένο απόγευμα του Μάρτη Ήμουν παιδί κι έπαιζα με τα μυρμήγκια στον κήπο.

ήταν μια φορά κι έναν καιρό. τους ήρθε κι έκαναν έρωτα. Τέλος

Η εξέγερση συνίσταται στο να κοιτάς ένα ρόδο μέχρι να σου γίνουνε σκόνη τα μάτια

© 2018 / 2019 Κόσμοι από γάλα

© 2018 / 2019 Κόσμοι από γάλα

© 2018 / 2019 Κόσμοι από γάλα